Tud (BE)

De twee New Yorkse componisten en muzikanten Taylor Deupree en Kenneth Kirschner zetten met Post_Piano 2 hun onderzoek voort naar de sonore mogelijkheden van toetseninstrumenten. Na op het eerdere Post_Piano (2002) een vleugel onderworpen te hebben aan een batterij elektronica, moest dit maal een kinderpiano er aan geloven. In zijn appartement realiseerde Kirschner een eenvoudige compositie op het instrument, daarbij nauwelijks gebruik makend van de toetsen, maar vooral het binnenwerk bespelend. Die rauwe opname ging naar Deupree die ze op zijn laptop bewerkte waarna de twee met dat materiaal de uiteindelijke tracks componeerden. Post_Piano 2 werd een bijzonder intieme plaat met een onheilspellend randje. Laagje voor laagje ontleedde het duo het geluid van de snaren, tot op het punt dat er enkel resonanties en ruis overschoot. Daarbij hadden ze veel aandacht voor ruimtelijke effecten: Post_Piano 2 is als een driedimensionale klanksculptuur uitgewerkt. De vier lange tracks, arbitrair genaamd naar de dagen waarop de twee ze componeerden, vleien zich tegen de stilte aan. “08.09.2004” tekent een zachtjes ronkende tunnel uit waarin enkele tonen verloren lijken te zweven. In het iets recentere “09.15.2004” gaan de twee, met een zoetjesaan dobberende fluit (?), iets meer voor melodie. Ook deze track heeft echter een zowel vervreemdend als uitnodigend effect.