Dark Entries (BE)

Men kan zich soms afvragen welk plezier sommige avantgardecomponisten erin scheppen om lange minimalistische composities op de wereld los te laten. Neem nu deze Kenneth Kirschner… ‘s Mans laatste werk <i>Twenty Ten</i> bestaat uit 4 nummers verdeeld over 3 CD’s. Het kortste nummer is een goeie 24 minuten lang en het langste klokt af op maar liefst 51 minuten! Het wonderlijkste hieraan is misschien nog dat de man er perfect mee weg komt… Dan moet het écht wel goed zijn (in zijn genre), hoor ik u al denken…

De eerste CD is de enige met twee nummers. Het eerste en ook kortste nummer werd opgenomen op January 4, 2011, en da’s meteen ook de titel ervan… Kirschner ging ervoor aan de slag met de Orf-instrumenten van een school en na uren spelen en experimenteren volgden weer enige uren knip- en plakwerk. Het heeft iets van Gamelan, maar dan gespeeld door een dronken gamelanorkest. “November 7, 2010” is heel andere koek. gedurende 42 minuten gaat hij aan de slag met minimale geluiden uit piano, celeste en strijkers. Het traag druppelende en glijdende effect maakt dit nummer het betere van de eerste CD. Op de tweede CD vinden we een compositie, “September 25, 2010,” waarin de stiltes even belangrijk zijn als de uitgerekte geluiden van strijkers, houtblazers en/of hoorns. Alsof het hier het beademingstoestel van een comateuze reus betreft. 47 minuten verstillende schoonheid! Op de derde CD vinden we tenslotte het langste stuk: “January 18, 2011.” Hierop een minutieus en minimalistisch samenspel van traag tinkelde piano met een allegaartje van geluidseffecten. Niet gemaakt om de hele tijd geconcentreerd naar te luisteren maar zeker de moeite van het opzetten waard (ook meer dan één keer). Hoe hadden we het ook alweer uitgedrukt? Oh, ja: de man komt er perfect mee weg…